Με πολύ άγχος, χωρίς να έχω σκεφτεί τι θα πω, όμως με τόσα πολλά συναισθήματα μέσα μου, αποφάσισα να πω δυο λόγια με αφορμή την κοπή της πίτας μας..
Ήταν μία παράξενη εμπειρία, όπως ήταν και η απόφαση μου να σπουδάσω πάλι, για ακόμη μία φορά, στα ΙΕΚ Χαλκίδας. Όμως δεν το μετάνιωσα στιγμή, γιατί 1.5 χρόνο τώρα έχω ζήσει πολύ όμορφες στιγμές. Στιγμές που δε θα φύγουν ποτέ από την καρδιά μου και θα γραφτούν και εκείνες στο βιβλίο της ζωής μου με μεγάλα, καθαρά και φωτεινά γράμματα. Και μπορεί σε κάτι λιγότερο από έξι μήνες να τελειώνουμε όμως όσο ονειροπόλα και αν με πείτε πιστεύω ότι όταν κάτι αξίζει δε χάνεται...
Όμως όπως και αν έχει... Το ότι ζήσαμε τόσα πολλά, το ότι γνωρίσαμε, συνυπαρξαμε και μοιραστήκαμε ιδέες, γνώσεις, συναισθήματα και τόσα άλλα μόνο περήφανη με κάνει να νιώθω. Θα έλεγα ίσως ότι καταφέραμε να φτιάξουμε το δικό μας παζλ που έχει μία και μόνο κεντρική εικόνα.. Τα παιδιά. Γιατί όσα ζήσαμε και μάθαμε μας βοήθησαν να βελτιώσουμε τον εαυτό μας πρώτα από όλα ώστε αύριο να παρέχουμε τις ίδιες αξίες, τα ίδια ιδανικά στα παιδιά μας. Είτε τα δικά μας, είτε τους μαθητές μας..
Και επειδή κάποιες το έχουν ήδη κάνει...Καθηγήτριες και μανάδες...θα τους ευχηθώ να συνεχίσουν την ίδια ακριβώς καλή δουλειά! Όσο για εμένα; Όπως είπα και χθες είμαι χαρούμενη που σας γνώρισα και εύχομαι τα καλύτερα σε όλες μας...
Κλείνοντας, επειδή στη χθεσινή κοπή της πίτας μας κυριαρχούσε και μία απώλεια, έπρεπε να γίνει και η αναφορά...Ξέραμε όλες πόσο θα ήθελε και εκείνη να είναι μαζί μας.. Το έλεγε άλλωστε...Ήθελα μόνο να πω ότι μας έχετε λείψει κύρια Θάλεια. Αλλά ξέρουμε ότι είστε περήφανη που μας βλέπετε. Και είμαι σίγουρη ότι χθες που με είδατε και μίλησα θα λέγατε από μέσα σας : "Το ήξερα ότι θα το έκανες όσο άγχος και ντροπή και αν ένιωθες".. Εύχομαι και ευχόμαστε όπου και αν είστε, να είστε απλά καλά και ήρεμη... Σας αγαπάμε.. Και είστε εδώ μαζί μας, γιατί όσο σας θυμόμαστε και πιστέψτε με είναι μόνιμο αυτό, εσείς δεν έχετε φύγει από κοντά μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου