ΕΝΑΣ ΥΠΕΡΟΧΟΣ ΓΑΜΟΣ

Αν πριν κάτι χρόνια μου έλεγες ότι ο λόγος που θα κατέβαινα ξανά Κρήτη ήταν ο γάμος της φίλης μου, τα τελευταία 3 χρόνια φοίτησης μου στο Ρέθυμνο, Ειρήνης, σίγουρα θα σου έλεγα ότι έχεις μεγάλη φαντασία..

Και όμως...χρειάστηκε να μεσολαβήσει ένας γάμος για να κατέβω ξανά στην Κρήτη και να δω άτομα και μέρη που «σημάδεψαν» κάποια από τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου.. Και όποια αμφιβολία και αν είχα για αυτό το ταξίδι, εξαφανίστηκε με το που μπήκα στο τρένο και έπειτα στο καράβι, έτοιμη για να κάνω ένα ταξίδι στο παρελθόν.

Η πρώτη λοιπόν ουσιαστικά ημέρα του ταξιδιού μου με βρήκε σε ένα καράβι, η δεύτερη όμως, εκείνη που ξημέρωσε με το που πάτησα το πόδι μου στο Ηράκλειο, με βρήκε να περνάω όμορφες στιγμές πρώτα σε ένα γάμο, έπειτα σε μία βάπτιση και τέλος σε ένα υπέροχο γλέντι που συνδύαζε την κρητική παράδοση με τα μοντέρνα στοιχεία. Άλλωστε από ένα ζευγάρι όπως είναι ο Μάνος και η Ειρήνη δεν περίμενα κάτι καθαρά παραδοσιακό..

«Σας πληροφορούμε ότι το πλοίο έχει φτάσει στο λιμάνι του Ηρακλείου. Παρακαλούνται οι επιβάτες να ετοιμαστούν για αποβίβαση. Σας ευχαριστούμε που προτιμήσατε την ΑΝΕΚ line για το ταξίδι σας και ελπίζουμε να σας ξαναδούμε σύντομα» ακούω από τα μεγάφωνα. Φορτώνομαι το σάκο, παίρνω το laptop και πηγαίνω προς την έξοδο.

Ο ήλιος με χτυπάει, η κούραση είναι φανερή αλλά ποιος νοιάζεται; Βλέπω το Μάνο. Τον χαιρετάω θερμά και αφού βρισκόμαστε και με 2 φίλους του όλοι μαζί πηγαίνουμε στο μέρος όπου θα ξεκουραστούμε.

Πρώτη αποβίβαση η αυτού μεγαλειότης μου... Σε ένα ξενοδοχείο στο κέντρο του Ηρακλείου το «El Greco». Τα βήματα συγκεκριμένα.. Ρεσεψιόν, τσεκ-ιν και έφυγα για το δωμάτιο. Κάνω ένα μπάνιο, χαζεύω για λίγο τους περαστικούς και τα μαγαζιά και κοιμάμαι.. Σε λίγες ώρες έχουμε γάμο..

Η ώρα περνάει. Με ξυπνάει το τηλέφωνο ενός παιδιού του Κώστα, ο οποίος θα μας ενημερώσει για τα καθέκαστα, πως δηλαδή θα πάμε στον Αρόλιθο το χωριό όπου θα γίνει ο γάμος.. Τρεις ακριβώς, ο Κώστας βρίσκεται έξω από το ξενοδοχείο, εγώ συναντάω τη Ρέα με το Γιάννη και τον Βασίλη και όλοι μαζί ξεκινάμε...It’s wedding time my baby..

Δεκαπέντε λεπτά αργότερα φτάνουμε στο χωριό και πάμε στο δωμάτιο της νύφης.. Και εκεί..βλέπω την Ειρήνη. Μέσα στο λευκό νυχτικό της να φτιάχνει τα μαλλιά της μαζί με την κομμώτρια της τη Μαρία. Στο παράθυρο δεσπόζει επιβλητικό το νυφικό της. Όχι δεν είναι κάτι fantasie..είναι κάτι απλό, ρομαντικό, αυτό ακριβώς που περίμενα για την Ειρήνη. Είναι σα να ράφτηκε για εκείνη.. Την αγκαλιάζω, τη φιλάω και καθόμαστε να πούμε τα νέα μας.. Ένας μικρός χαμός επικρατεί.. Κόσμος έρχεται σιγά-σιγά. Βλέπω τη Βάλια που ήταν η νονά. Βλέπω τη Σοφία, τη Μίρκα και την άλλη τη Σοφία, φίλες της Ειρήνης που κάναμε παρέα στο Ρέθυμνο. Βλέπω τους γονείς της.. Όλοι και όλες εκεί. Δίπλα της, στην πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής της..

Η Ειρήνη ετοιμάζεται, ο φωτογράφος όπου να ναι φτάνει, ενώ η ζέστη καλά κρατάει.. Όλα προχωράνε.. Σε λίγο θα ενωθεί ενώπιον Θεού και ανθρώπων με το Μάνο και έπειτα θα βαφτίσουν παρουσία καλών φίλων και αγαπημένων ανθρώπων το παιδάκι τους, τον Ευθύμη..

Ακούω μουσική.. Τρεις μουσικοί έχουν έρθει έξω από την πόρτα της νύφης τραγουδώντας το «Σήμερα γάμος γίνεται». Η μαμά της συγκινείται.. Ο μπαμπάς την παίρνει από το χέρι για να την παει στο γαμπρό. Η συνάντηση γίνεται, ο Μάνος τη φιλάει και πιασμένοι από το χέρι περπατάνε πάνω στο χαλί για να ξεκινήσει το μυστήριο. Λίγη ώρα αργότερα αλλάζουν τα στέφανα, πίνουν το κρασί, φοράνε τις βέρες, χορεύουν το χορό του Ησαΐα και πλέον είναι και επίσημα ζευγάρι..

Έπειτα σε κλάσματα δευτερολέπτου αρχίζει και η βάπτιση. Ο Ευθύμης το καταλαβαίνει και αρχίζει να κλαίει.. Η μαμά τον αγκαλιάζει στοργικά ενώ ο μπαμπάς του χαϊδεύει το κεφαλάκι. Η νονά διαβάζει το «Πιστεύω» και έπειτα ο Ευθύμης ξεντύνεται και ακούγεται «Βαπτίζεται ο δούλος του Θεού..».

Και όπως είναι φυσικό μετά από κάθε μυστήριο ακολουθεί και το γλέντι. Έτσι λοιπόν, καθισμένοι στο τραπέζι, περιμέναμε να εμφανιστεί το ζεύγος. Κάποια ώρα μετά ο προτζέκτορας αρχίζει να παίζει ένα βίντεο με τη γνωριμία των παιδιών και πως όλος αυτός ο έρωτας απέφερε ένα υπέροχο παιδί τον Ευθύμη. Η συγκίνηση όλων μεγάλη.. Και έπειτα εμφανίζεται το ζευγάρι. Πίνουν την καθιερωμένη σαμπάνια...μόνο που δε χορεύουν το κλασσικό μπλούζ αλλά αντίθετα καλούν τους φίλους τους πάνω στην πίστα και αρχίζουν να χορεύουν! Είναι κάτι πρωτότυπο, είναι κάτι μοντέρνο, είναι κάτι που δεν έχω ξαναδεί και με ενθουσιάζει..

Ύστερα ο Μάνος ευχαριστεί όλους όσους παραβρέθηκαν στο γάμο και η κρητική ορχήστρα αναλαμβάνει δράση.. Μαλεβιζιώτης, συρτός και σούστα κατακλύζουν την πίστα... Κρητικές μελωδίες, κρητικές ομιλίες, κρητικά φαγητά όλα εκεί.. Σα να μην πέρασε μία ημέρα που έφυγα από Κρήτη..

Η ορχήστρα σταματάει να παίζει και ο DJ αναλαμβάνει δράση και η πίστα γίνεται ένα κλαμπ. Και κάπου εκεί, κοιτώντας την Ειρήνη και το Μάνο να χορεύουν, συνειδητοποιώ ότι μεγαλώνουμε όταν εμείς το θέλουμε.. Όμως όσο και αν μεγαλώσουμε, όσο και αν χαθούμε με κάποιους ανθρώπους, αν είναι να βρεθούμε ξανά η ζωή θα βρει τον τρόπο να το κάνει...

Και τελικά.. αν αυτό μου το έλεγε κάποιος τότε...μπορεί να άργησε αλλά έγινε.. Έφυγα από το Ρέθυμνο το 2011, αφήνοντας την Ειρήνη να έχει σχέση με το Μάνο και να είναι ακόμα φοιτήτρια.. Γύρισα ξανά Κρήτη 6 χρόνια μετά και την είδα να λάμπει από ευτυχία δίπλα στον άντρα της και το παιδάκι της και δίπλα σε όλους εκείνους τους ανθρώπους που αγαπά. Μοιράστηκα για λίγο και εγώ μαζί της την αγωνία της νύφης να είναι όλα έτοιμα, να πάνε όλα καλά. Την είδα από το κοριτσάκι που την είχα αφήσει να γίνεται μία πολύ όμορφη γυναίκα και επιχειρηματίας πια.. Την είδα να χαμογελάει και να λάμπει στα μάτια της όλη αυτή η ευτυχία.. Είδα και το Μάνο να κοιτάζει στοργικά πότε το γιο του, πότε την Ειρήνη.. Τους είδα μαζί. Αγαπημένους και ευτυχισμένους. Και για μένα αυτή είναι η μεγαλύτερη χαρά.. Να βλέπω ανθρώπους που αγαπώ, εκτιμώ και σέβομαι να προχωράνε μαζί, σε αυτό που λέγεται ζωή..

Η βραδιά προχωράει, η νεολαία διασκεδάζει, το ζευγάρι χαμογελάει, το μωρό κοιμάται και εγώ απλά παρατηρώ.. Κάπου-κάπου κοιτάω και τον ουρανό.. Βλέπω ένα αστέρι που πέφτει και εύχομαι να είναι πάντα τόσο αγαπημένοι και χαμογελαστοί. Να μεγαλώνουν ήρεμοι, αγαπημένοι, μαζί με το παιδάκι τους και καμαρώνοντας το να γίνεται ένας ολόκληρος άντρας και κάθε στιγμή τους να είναι τόσο όμορφη και τόσο μοναδική όπως η χθεσινή.. Το αξίζουν άλλωστε αφού και οι δυο είναι πολύ καλά παιδιά..

Όσο για μένα;; Αναχωρώ για το ξενοδοχείο... Έχω και ένα ταξίδι αύριο να κάνω στο Ρέθυμνο... Βολεύω τη μπομπονιέρα, κλείνω τα μάτια μου και χαμογελάω.. Ήταν μία ακόμα υπέροχη ημέρα, με την κούραση να έχει απλά εξαφανιστεί.. Σε λίγες ώρες... Ρέθυμνο!