Ημέρα τρίτη..
Το πρωί του Σαββάτου μόλις ξημέρωσε. Εννιά παρά τέταρτο το ξυπνητήρι άρχισε να χτυπάει ενώ ο ήλιος είχε αρχίσει να φωτίζει το μικρό δωμάτιο του ξενοδοχείου..
Σηκώθηκα βιαστικά, έκλεισα το σάκο, φορτώθηκα τα πράγματα και ξεκίνησα για τα ΚΤΕΛ. Check-out στο ξενοδοχείο και έφυγα για τα ΚΤΕΛ Ηρακλείου να προλάβω το λεωφορείο των 9μιση για Ρέθυμνο..
«Για Μπαλί, Ρέθυμνο στο λεωφορείο τάδε» ακούω από το μεγάφωνο.. Η ζέστη έχει αρχίσει να γίνεται πιο έντονη, βάζω air condition και ξαπλώνω στο κάθισμα μου.. έχουμε ώρα μέχρι το Ρέθυμνο...
Που και που ξυπνάω και κοιτάω έξω.. πόσο γνώριμη η διαδρομή σα να μην πέρασε μια ημέρα...
Μια ώρα μετά και ένα τέταρτο το λεωφορείο μπαίνει στο Ρέθυμνο.. Πρώτη περιοχή τα Περιβόλια. Το πρώτο πράγμα που αντικρίζω είναι ένα ξενοδοχείο και μετά η στάση που έπαιρνα το λεωφορείο κάθε φορά που κοιμόμουν στην Ειρήνη ή τη Λία που νοίκιαζαν εκεί σπίτι...
Το λεωφορείο προχωράει και εγώ σιγά-σιγά συνέρχομαι τελείως. Κοιτάω έξω από το παράθυρο.. χιλιοπερπατημενοι δρόμοι.. Φτάνω Καλλιθέα και βλέπω το πρώτο μου σπίτι.. και λίγο πιο εκεί το mouse. Το μαγαζί που έμαθα τίτσου, έπαιξα επιτραπέζια και έκανα ατέλειωτη παρέα στην Ειρήνη όταν δούλευε..
Έπειτα προχωράω στην παραλία. Βλέπω τη «Θράκη» και το «Πέτρινο», το ψητοπωλείο που έκατσα την πρώτη ημέρα που κατέβηκα Κρήτη με τους γονείς μου. Βλέπω το λιμάνι, την παραλία που εκτείνεται σε όλο το μήκος της. Τις καφετέριες και τα φαγάδικα που σύχναζα... Βλέπω και τον Άγνωστο και το εστιατόριο «Κόκκινος» που είχε φιλοξενήσει πολλά μεθύσια μας με τα παιδιά...
Αποφασίζω να προχωρήσω Αρκαδίου.. Πεζόδρομος με καταστήματα. Η παλιά πόλη του Ρεθύμνου.. Κόσμος; Όχι τόσο πολύς.. Είναι πρωί, οι ντόπιοι αν δεν κοιμούνται, σίγουρα έχουν ξεχυθεί στις παραλίες.. κάποιοι τουρίστες μόνο περπατάνε πηγαίνοντας στην παραλία και άλλοι για καφέ και φαγητό.. μια κοπέλα μου δίνει ένα φυλλάδιο.. την ευχαριστώ και παραξενευεται..
«Α Ελληνίδα» την ακούω να λέει.. φαντάσου πόσους τουρίστες βλέπει κάθε ημέρα σκέφτομαι και χαμογελάω..
Αποφασίζω να πάω και Μασταμπά. Να δω το άλλο μου σπίτι. Να δω την εκκλησία και την πλατεία των Τεσσάρων Μαρτύρων. Και πριν από αυτό να δω το δημαρχείο.. όλος αυτός ο δρόμος μου θυμίζει τόσο όμορφα πράγματα.. Βόλτες, μεθύσια, τρελές, όλο το Ρέθυμνο... αναμνήσεις..
Φτάνω Τέσσερις Μάρτυρες, κοιτάζω την εκκλησία, θυμάμαι το «Break» μαγαζί που έτρωγα κάθε πρωί που σχολούσα από το «La conga»..
Αποφασίζω να μπω μέσα από το Δημοτικό Κήπο.. Σήμερα δεν έχει ησυχία, έχει λίγο φασαρία γιατί έχουν σταθεί κιόσκια για μια έκθεση. Παρ όλα αυτά αυτός ο κήπος έχει ένα περίεργο χάρισμα να εξακολουθεί να διατηρεί την ηρεμία του με οποιοδήποτε κόστος...
Βγαίνω από τον κήπο και φτάνω στο σπίτι όπου έζησα τα τελευταία 3 χρόνια της φοιτητικής μου ζωής.. Η καγκελόπορτα μισάνοιχτη, τα παράθυρα το ίδιο.. Σημάδια εγκατάλειψης, σημάδια ερήμωσης.. Στεναχωριέμαι, θυμάμαι, φωτογραφίζω, φεύγω... Ζαμπελίου 41 γράφει ακόμα η πινακίδα...
Αποφασίζω να κατέβω από Εθνική Αντίσταση. Άλλος δρόμος της παλιάς πόλης.. Ψητοπωλείο Μαμ-μαμ.. υπέροχοι γύροι.. μαγαζιά παντού και κόσμος πολύς..Ένας τουρίστας με σταματάει..
«Nikon? Ποιο μοντέλο»
«D5100» του απαντάω...
«Ααα είναι καλύτερη από τη δική μου» απαντάει και συνεχίζει.. «Καλή συνέχεια στις διακοπές σου».
«Ευχαριστώ. Επίσης» του απαντάω και φεύγω..
Επόμενη στάση; Πλατεία Τεσσάρων Μαρτύρων και μετά το στενάκι του τζαμιού με τα πολλά ρακαδικα...
Προχωράω.. Το γωνιακό «Cul de sac», δεσπόζει επιβλητικό απέναντι από τα Βρυσάκια. Σταματάω να βρεξω το πρόσωπο μου.. τα φωτογραφίζω.. «Δεν πέρασε μια ημέρα.. ή μήπως πέρασε»; σκέφτομαι.. «μπα όχι.. είναι σαν όλα να έγιναν χθες»..
Επόμενη στάση το Harrys Place.. Ρέθυμνο και κρέπα χάρη πάνε μαζί.. Παραγγέλνω.. Πάλι τεράστια είναι.. Δύο ώρες μετά την έχω καταφέρει την έχω φάει.. Παίρνω έναν καφέ, δουλεύω στον υπολογιστή και ετοιμάζομαι να φύγω.. Θέλω να πάω παραλιακά στα ΚΤΕΛ.
Περνάω από τα στενάκια των κλαμπ του Ρεθύμνου.. κάποια άλλαξαν όνομα, κάποια έκλεισαν και κάποια άλλα σταθερά.. μένουν και επιμένουν να υποδέχονται λογιών και λογιών φοιτητές, να φιλοξενούν μεγάλα και μικρά πάρτυ..
Προχωράω και φτάνω στο παλιό λιμάνι.. Ο φάρος δεσπόζει επιβλητικός. Η θάλασσα ήρεμη, ο ήλιος λάμπει και οι ταβερνούλες καλούν τους τουρίστες να γευτούν θαλασσινά.. βλέπω τη Fortezza και το Metropolis.. αλλά μαγαζιά που φιλοξένησαν υπέροχες φοιτητικές βραδιές.. προχωραω, βγαίνω στην πλατεία, χαζεύω την παραλία, χάνομαι στο μήκος της και κατευθύνονται προς Φορτέτζα...
Ανεβαίνω στο κάστρο.. Φωτογραφίζω το Ρέθυμνο όπως φαίνεται από ψηλά..
Φτάνω στο κάστρο.. Κοιτάζω την είσοδο..Θεέ μου πόσο επιβλητική... Γυρίζω και βλέπω τη θάλασσα πως εκτείνεται και ακουμπάει το Ρέθυμνο.. Κάποιοι γλάροι πετούν και ύστερα κάθονται πάνω στα βράχια..
Προχωράω κατά μήκος του παραλιακού δρόμου της Φορτέτζας.. Η ζέστη είναι πια ανυπόφορη αλλά εγώ δε το βάζω κάτω. Θα το ολοκληρώσω αυτό το ταξίδι.. όπως εγώ το θέλω.
Ένα μέρος της πόλης καθρεφτίζεται στα νερά της.. Ο Άγιος Σπυρίδωνας δεσπόζει επιβλητικός πάνω στο λόφο.. Βλέπω το στρατόπεδο, θυμάμαι τον Ατσιπόπουλο, βρίσκομαι πλέον στο Κουμπέ..
Η ώρα περνάει, τα βήματα μου μεγαλώνουν, το λεωφορείο με περιμένει..
Αναχωρώ για Ηράκλειο, να πάρω το καράβι να επιστρέψω Χαλκίδα.. κλείνω τα μάτια μου.
Σκέφτομαι ότι τελικά πρόλαβα.. έκανα αυτά που ήθελα.. Μόνο που θα ήθελα άλλη μια μέρα παραπάνω.. να το χαρώ λίγο περισσότερο και γιατί όχι να πεταχτώ και μέχρι τα Χανιά, άλλο αγαπημένο μέρος...
Ώρα 21:00 το πλοίο αναχωρεί και μαζί με αυτό για δεύτερη φορά γίνεται και ο αποχωρισμός μου από Κρήτη.. Κλείνω τα μάτια μου και εύχομαι με όλη τη δύναμη της ψυχής μου να επιστρέψω πάλι. Ξανά. Να περπατήσω στα ίδια μέρη, να δω τις ίδιες εικόνες, να θυμηθώ όλες εκείνες τις στιγμές...
Λένε ότι ο τόπος σου γίνεται αυτό το μέρος που αγαπάς όσο τίποτα άλλο.. Και εγώ το Ρέθυμνο το θεωρώ δεύτερο τόπο μου.. Την Κρήτη δεύτερη πατρίδα μου.. άλλωστε έχουμε και κάτι ρίζες.. Και επιπλέον αυτός ο τόπος φιλοξένησε 6.5 χρόνια από τη ζωή μου.. 6.5 χρόνια γεμάτα όμορφες αλλά και άσχημες στιγμές, νέους ανθρώπους, νέες εμπειρίες.. Μια νέα ζωή που την έχτισα από το μηδέν...
Όλα αυτά λοιπόν που με σημάδεψαν δεν πρόκειται να σβήσουν.. Κάποιες φορές απλά χρειάζεται μια μικρή υπενθύμιση.. ένα μικρό ταξίδι.. νοερό ή υπαρκτό.. μια φωτογραφία και μια σκέψη..
Δε ξέρω αν θα κατέβω σύντομα ή καθόλου ξανά Κρήτη, αυτό που ξέρω είναι ότι η Χαλκίδα είναι το λιμάνι μου αλλά το Ρέθυμνο είναι το σπίτι μου.. Ένα σπίτι που περιμένει τη στιγμή που θα το ανοίξω πάλι και θα εγκαταστήσω και άλλες όμορφες στιγμές μέσα του.. Και αν δεν το ανοίξω...θα βρω σίγουρα κάποιον τρόπο να το συντηρήσω..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου